Declarat amb el vent (1962)

Los muros (Baluarte de Santa Lucía)

Adelantados, medio desprendidos de la ciudad antigua
presente en tristes luces y en manchas que ascienden
hacia el orden y la locura de las estrellas,
grávida masa de sombra sobre los barrios marinos,
muros y rocas colgados
encima de la negra mar que insiste con profundos rumores.

Fuerte fue construida contra los hombres,
vieja muralla sobre murallas más remotas,
y resiste su dureza así mismo
el asalto del tiempo.

Solitario bastión bajo el gran don de los días,
alta proa que intima con la desolada noche,
compañera de las cosas duraderas que lo rodean:
el cultivado llano que invade las colinas,
el puerto, un refugio final de lejanías ásperas,
y combatidos islotes mar adentro invencibles.

Parece que sólo puedas contemplar
largos y lentos movimientos de acuerdo con tu perdurar:
pueblo que se estrecha dentro del estrecho abrazo,
agarrado hace siglos a abruptas rocas,
con cal y antiguos sillares defendiéndose desde arriba,
extendido después entre costa y muralla,
más confiado, con diferentes signos,
con años interminables de peligro
–muralla inútil contra los otros peligros de la peste o del hambre,
excesiva en medio de la paz y la única proeza
de vivir cada día y de morir,
estorbo para las mentes que el progreso exaltaba,
monumento rentable para los ojos fatigados de los turistas.

Oh muro, hermano del viento contra los colgantes hierbajos
y tus afiladas aristas,
hermano de los siglos y las naves
al inicio y al fin de largos caminos que se pierden,
de faros que entre tinieblas te llegan como ojos fugaces,
de mi alma también, lechuza en tus almenas,
que contigo se siente despierta, dura, sola y antigua.

Como con la luz de abril un día joven
de anhelos graves y tristezas cáidas,
contigo ahora nocturno, adulto con tu peso,
consciente de unas fuerzas poderosas,
débil en medio de ellas,
pero participando de su complejidad,
como la mota de polvo que vuela bajo el viento.

Resistente baluarte, pero tampoco eterno,
tú me abocas a todas las cosas que prefiero
y al tiempo que no sabemos si amar u odiar.
Sólo sabemos que lo que más amamos
también es el lugar del mal que más nos hace sufrir.

Nuestra sangre aquí late y desfallece
y en las muertes de nuestros amores
vemos toda la muerte:
como acaban las hojas, acabará el árbol.
Existirá el futuro
mientras exista en el deseo,
con nuestro deseo acortándose.
Si huía el amor, el pensamiento nos quedaba;
pero ¿qué podrá ser esta espuma
sin las ondeantes fuerzas profundas,
y rodo el cuerpo de nuestras pasiones?
Sólo queda la vida que fluye y no es mentira
que pueda vivir sin mí.

Desde aquí, bastión con tanta vida alrededor,
soberbia y no del todo ineficaz
pieza de un drama insigne, profundo e inextricable,
desde aquí nos sentimos más unidos,
en pensativo aislamiento,
a los hombres que han rehecho este trozo de naturaleza,
imagen breve de un mundo más espacioso:
a los que lo dejaron, detenido sólo un momento,
a nuestro inicial amor,
y a los que habrán de aportarle después trabajo e inquietud.
No sólo fueron años áureos
los de nuestra juventud,
porque los habrá nuevos y con seguridad más claros
para cada pecho juvenil;
y desde esta noche y tu sombre amiga
quiero meditar en la angustia y el milagro,
en los sucesivos propósitos y olvidos
de cada nueva primavera.

Declarat amb el vent (1962)

Les murailles (Bastion de Santa Llúcia)

En avant, presque séparés de la vieille ville
présente dans des tristes lumières et des taches qui montent
vers l’ordre et la folie des étoiles,
lourde masse d’ombre sur les quartiers de la mer,
murs et roche suspendus
au-dessus de la mer noire et insistante aux profondes rumeurs.

Il a été construit robuste pour résister aux hommes,
vieil ensemble de murs sur des murs plus anciens,
sa force résiste de la même manière
à l’assaut du temps.

Bastion solitaire sous le don magnifique des jours,
haute proue intime avec la nuit désolée,
compagne des choses qui durent et qui l’entourent,
faux plat de labeurs qui luttent contre les collines,
port, refuge final des durs lointains,
et îlots attaqués dans la mer, invincibles.

Il semble que tu ne peux que contempler
des longs et lents mouvements en accord avec ta durée :
village qui s’accroît dans la dure étreinte,
depuis de nombreux siècles accroché aux sauvages rochers,
chaux et vieilles pierres de taille tout en haut résistant,
étendu ensuite entre muraille et rivage,
plus sûr, avec des signes différents,
avec des années aux périls sans fin,
– muraille inutile contre les autres dangers, ceux de la peste ou de la faim,
intervalle exagéré dans la paix et pour l’unique prouesse
de vivre chaque jour et de mourir,
gêne pour les esprits que le progrès exaltait,
monument qui se livre aux yeux épuisés des touristes.

Oh, mur, frère du vent contre les frondaisons
et tes arêtes aiguisées,
frère des siècles de vaisseaux,
début et fin de longs chemins qui se perdent,
frère des phares qui depuis les ténèbres arrivent avec des yeux rapides,
frère également de mon âme, chouette dans tes créneaux,
qui grâce à toi se sent éveillée, dure, seule et antique.

Comme dans la lumière d’avril voici un jour nouveau
de désirs graves et de chaudes tristesses,
maintenant nocturne avec toi, adulte avec ton poids,
conscient de forces puissantes,
faible au milieu d’elles,
mais participant à leur complexité,
comme la recherche de la poussière qui vole dans la bourrasque.

Bastion résistant, pas éternel pour autant,
tu m’approches de toutes mes choses préférées
et du temps que nous ne savons si nous devons l’aimer ou le haïr.
Nous ne savons qu’une chose, ce que nous aimons le plus
est aussi le lieu du mal qui nous fait le plus souffrir.
Notre sang y bat et y défaille,
et dans les morts de nos amours
nous voyons la mort entière,
comme finissent les feuilles, l’arbre finira lui aussi.
Le futur existera
tant qu’il existera dans le désir,
avec notre désir qui se réduit.
Si l’amour s’enfuyait, il en reste la pensée.
Mais, que pourra être cette écume
sans les ondoyantes forces profondes,
tout le corps de nos passions?
Il ne reste que la vie fluide, et c’est une vérité,
elle pourra vivre sans moi.

D’ici, bastion avec tant de vie autour,
superbe et souvent efficace
pièce d’un drame insigne, profond et inextricable :
d’ici nous nous sentons plus unis,
dans un éloignement pensif,
aux hommes qui ont refait ce morceau de nature,
brève image d’un monde plus spacieux,
également à ceux qui l’ont laissé, un moment immobile,
à notre premier amour,
et à ceux qui y porteront plus tard leur travail, leur inquiétude.
Les années de notre jeunesse
ne furent pas à elles seules notre âge d’or,
il y en aura d’autres, plus claires sûrement,
pour chaque cœur juvénile ;
et, depuis ta nuit et ton obscurité amie,
je veux méditer dans l’angoisse et le miracle,
dans les oublis et les successives intentions
de chaque nouveau printemps.

Declarat amb el vent (1962)

Os muros (Baluarte de Santa Llúcia)

Adiantados, case soltos da antiga cidade
presente en tristes luces e manchas que gabean
cara a orde e loucura das estrelas,
masa de sombra grávida sobre os barrios do mar,
colgados rocha e muros
sobre o negro mar que teima con profundos rumores.

Foi construída forte contra os homes,
vella muralla sobre máis remotas murallas
e a súa dureza aínda resiste
así mesmo o asalto do tempo.

Bastión senlleiro baixo o gran regalo dos días,
alta proa que intima coa noite desolada,
compañeira das cousas que duran e a rodean:
veiga que contra os outeiros se esforza,
porto, refuxio final de ásperas distancias,
e illotes combatidos mar adentro invencíbeis.

Seica só podes contemplar
longos e lentos movementos de acordo coa túa duración:
pobo que se espesa no abrazo estreito,
hai séculos prendido á ásperas rochas,
gardándose con cal e, arriba, vellos perpiaños,
tendido logo entre muralla e beira,
máis confiado, con signos diferentes,
con anos inacabábeis de perigo
–muro inútil contra os outros perigos de peste ou fame,
excesivo entremedias da paz e da soa proeza
de vivir cada día e morrer,
estorbo para as mentes que o progreso exaltaba,
rendíbel monumento p’ra os ollos cansos dos turistas.

Oh muro, irmán do vento contra os colgallos follentos
e as túas arestas afiadas,
irmán dos séculos de barcos
no inicio e fin de longos camiños que se perden,
dos faros que entre a tebra chegan con ollos rápidos
tamén da miña alma, curuxa nas almeas,
que contigo se sente esperta, soa e antiga.

Como coa luz de abril un día xove
de anhelos graves, cálidas tristezas,
nocturno coma ti, adulto co teu peso,
consciente dunhas forzas poderosas,
feble no medio delas,
mais participante da súa complexidade,
como o angueiro de po que voa na ventada.

Resistente baluarte, pero tampouco eterno,
ti me asomas a tódalas cousas preferidas
e ao tempo en que non sabemos se amar ou odiar.
Só sabemos que iso preferido por nós
tamén é o lugar do mal que máis nos fai sufrir.
Nel bate o noso sangue e desfalece
e nas mortes dos nosos amores
vemos a morte toda:
como acaban as follas, a árbore ha acabar.
Existirá o futuro
mentres exista no desexo,
co noso desexo acurtándose.
Se foxe amor, o pensamento queda;
pero, ¿que poderá ser esta escuma
sen as ondeantes forzas profundas,
o corpo todo das nosas paixóns?
Só queda a vida fluente, e non é mentira
que ha de poder vivir sen min.

Desde aquí, bastión con tanta vida ao teu redor,
soberbia e non de todo ineficaz
peza dun drama insigne, fondo e inextricábel,
desde aquí sentímonos máis unidos,
en pensativo isolamento,
aos que refixeron un trozo de natureza,
breve imaxe dun mundo máis extenso:
aos que o deixaron, detido un instante,
no nosa amor inicial,
aos que nos han traer inquedanza e traballo.
Non foron só os anos áureos
os da nosa mocidade,
Pois novos haberá e, de certo, máis claros,
p’ra cada peito xuvenil;
e desde esta noite e a túa sombra amiga
vou meditar na angustia e no milagre,
nos esquecementos e sucesivos propósitos
de cada nova primavera.

Declarat amb el vent (1962)

The walls (Bastion of Santa Llúcia)

Standing forward, half detached from the ancient town
that is present in feeble lights and smudges that run
towards the order and madness of the stars,
like a weighty mass of shadow over the sea’s neighbourhoods,
walls and rock hang
above the black, relentless sea with its deep murmurings.

It was built strong against men,
old rampart on top of even older ramparts,
and its toughness resists
thus the assault of time.

Solitary bastion beneath the great gift of days,
lofty prow that consorts with desolate night,
companion of the enduring things that surround it:
the plan of cultivation that struggles against the hills,
the port, last refuge of harsh distances,
and fought-over islets, invincible and far-out at sea.

It seems you can contemplate only
the long and slow movements that chime with your great age:
village becoming more dense within that tight embrace,
clinging for centuries to baleful rocks,
holding firm with lime and ancient ashlar above,
spread out later between rampart and shore,
more trusting, with different symbols,
with endless years of peril –
your rampart futile against the other perils, plague or famine,
excessive in the midst of peace and the mere feat
of living day by day and dying,
hindrance for minds carried away by progress,
profitable monument for the tired eyes of tourists.

Great wall, brother to the wind against the hanging herbiage
and your whetted arêtes,
brother to the centuries of vessels
at the start and end of long, long-lost journeys,
to the lighthouses that reach you through the dark with flashing eyes,
and to my soul, owl perched in your battlements,
that with you feels itself alive, tough, alone and old.

As with the April light one day young
with heavy sighs and hot griefs,
nocturnal now with you, an adult with your weight,
conscious of powerful forces,
feeble among them,
but taking part in their complexity,
like the grain of dust that whirls about in the wind.

Resistant though not eternal buttress,
you pour out for me all that I prefer
and the time we don’t know whether to love or hate.
We only know that what we love the best
is also the place of pain that makes us suffer most.
Our blood both beats and falters there,
and in the deaths of love
we see the whole of death:
as the leaves wither, so will the tree die.
The future will exist
while it exists in desire,
dwindling with our desire.
If love was fading, thought remained to us;
but what will be of this foam
without the deep, pulsing forces,
the entire body of our passions?
Life alone remains, flowing, and it’s no lie
that it can live without me.

From here, bastion with so much life all round,
proud and not at all inefficacious
part of a noble drama, profound and deeply woven,
from here on we feel more united,
in pensive isolation,
to men who have remade this chunk of nature,
brief image of a more expansive world:
to those who left it, detained for only an instant,
to our incipient love,
and to those who endure here, after labour and care.
They were not only the golden years
the years of our youth;
for there will be new ones, and brighter for sure,
for every youthful breast;
and out of this night and in your friendly shadow
I want to meditate on the anguish and the miracle,
on the forgettings, with the plans that follow,
of every new spring.

Declarat amb el vent (1962)

La otra isla

Venía por los caminos de este mundo mío roto
en islas. Formentera… Otra vez un gusto
distinto. Diré mis pasos –no sé encontrar la fórmula–
sencillamente, en cierto orden o desordenadamente.
El cielo aquí es muy grande, y se alarga el crepúsculo
interminablemente. Venía de las dunas
por la orilla del mar; de los quietos estanques; de las sabinas,
las higueras y de toda vegetal compañía;
de la gente esparcida; de los campos de roca y hazas
cerradas con paredes; de un trozo de Formentera.
Había sal, piedra arenisca, y siguiendo los caminos,
la ceja de unos pinares. Volteaba un viejo molino…
Me quedé solo en el pueblo. Se aproximan las casas
sobre la piedra lisa, en desnuda explanada.
Y allí, entre campo y pueblo, veía la iglesia en sombra,
más elevada, de donde llegaba la sonora oración;
y veía el rastrojal del estío, sendas, árboles.
Si moría el crepúsculo, la luna se acercaba.
Un vasto encantamiento apoyaba sus bordes
en alguna parte de mí que hacia afuera salía.
Aún me dirigí, poco apoco, subiendo
hacia un molino que abría sus brazos al espacio;
que los abría hasta hace poco, ya que, robados al viento,
yacían ahora por la tierra, pesados y quietos.
Aquí es donde yo quería venir, ya lo sabía
al emprender el viaje: recuerdo de otros días.
Y era esto lo que venía a buscar, esta mirada
en la que ponemos toda el alma, muy sola, muy lenta, muy larga.
Amar tanto la tierra, Dios mío, ¿no es amarte
también un poco a ti? ¿O de esta manera te ocultas?
pera no es con pensamientos como deseo comprender
este pequeño mundo que acaba en Formentera,
y en la mirada crece, y tiene la justa medida
de esa mirada: estas antiguas Pitiüses
–la montañosa Ibiza al norte extendida;
los Freus que ya encienden los faros en los islotes;
erecto y diferente, y en una esquina, el Vedrà;
la mar que también es nuestra, la mar, siempre la mar;
y esta Formentera de gracia indefinible,
más mar que tierra, con dos estanques donde cae el día.
El pensamiento inútil se retira; es en los ojos
donde vivo, en el silencio, en los graves ecos profundos.
Me encuentro a mí mismo, ya estoy allí donde quería,
junto al molino, con distancias en torno tan amigas,
y sé que no podré escoger aquellas palabras
–por eso hablo tanto– con las que explicaría mi mundo,
mi soledad siempre acompañada,
mi interior y abierta Formentera.

Declarat amb el vent (1962)

L’autre île

Venant par les chemins de ce monde qui est le mien,
brisé en îles. Formentera… Une autre fois un goût
différent. Je dirai mes pas –je ne sais trouver la formule–
simplement, dans un certain ordre ou désordre.
Le ciel ici est très vaste, et le crépuscule s’y étend,
interminablement. Je venais des dunes
au bord de la mer; des étangs tranquilles ; des genévriers,
des figuiers et toute une végétale compagnie ;
des gens éparpillés, des champs de rochers et des terrasses
fermées de murs : d’un coin de Formentera.
Il y avait du sel, des roches de grès, et, en suivant les chemins,
le sourcil d’une pinède. Un vieux moulin tournait…
Je suis resté seul, au village. Les maisons s’approchent
sur la pierre lisse, sur l’esplanade déserte.
Et là, entre les champs et le village, je voyais l’église dans l’ombre,
tout en haut, d’où venait une sonore prière.
Et je voyais les chaumes de l’été, les sentiers, les arbres.
Lorsque se mourait le crépuscule, la lune s’approchait.
Un grand enchantement soutenait les rivages
d’une part de moi-même qui allait au-dehors.
Je suis encore allé, montant très lentement,
vers un moulin, qui ouvrait ses six bras à l’espace,
qui les ouvrait, il y a peu, car, maintenant, se dérobant au vent
ils gisaient à terre, lourds et tranquilles.
C’est là que je voulais venir, je le savais bien
en commençant le voyage: souvenir d’autres jours.
Et c’est cela que je venais chercher, ce regard
dans lequel nous mettons toute notre âme, très seul, très lent, très long.
Autant aimer la terre, mon Dieu, n’est-ce pas t’aimer
également un peu, Toi ? Ou bien est-ce ainsi que tu te caches?
Cependant ce n’est pas avec des pensées que je veux comprendre
tout ce petit monde qui finit à Formentera,
et naît dans le regard, et à la juste mesure
du regard : ces antiques Pitiüses
– la montagneuse Eivissa, parcourue au nord;
Es Freus où s’allument déjà les phares sur les îlots ;
dressé et différent, tout contre, Es Vedrà ;
la mer qui est aussi la nôtre, la mer, toujours la mer :
et cette Formentera à l’indéfinissable grâce,
plus mer que terre, avec deux étangs où tombe le jour.
La pensée inutile se retire. C’est dans les yeux
que je vis, dans le silence et les échos graves et profonds.
Je me trouve moi-même, je suis là où je voulais être,
près du moulin avec des distances autour tellement amies
que je sais que je ne pourrai choisir ces rares mots
– c’est pour cela que je parle tant – avec lesquels je dirais le
monde qui est le mien, ma solitude toujours en compagnie,
Formentera, ma Formentera intérieure ouverte et fermée.

Declarat amb el vent (1962)

A outra illa

Viña polos camiños deste meu mundo roto
en illas. Formentera … De novo un gosto
distinto. Direi os meus pasos –non sei topar coa fórmula–
sinxelamente, en certa orde ou ben desorde.
O ceo aquí é moi grande, e alóngase o crepúsculo
interminabelmente. Viña das dunas
beira do mar; dos quietos estanques; das sabinas,
das figueiras e toda vexetal compañía;
da espallada xente; dos campos de rocha e leiras
pechadas con paredes: de algo de Formentera.
Había sal mariña e, seguindo os camiños,
a cella duns piñeiros. E xiraba un muiño…
Eu quedei só, na vila. Achéganse unhas casas
por sobre a pedra lisa, na deserta explanada.
E alí, entre campo e pobo, vía a igrexa na sombra,
máis alta, de onde viña unha oración sonora;
e vía o restrollar do verán, v’reas, árbores.
Se morría o crepúsculo, a lúa aproximábase.
Un vasto encantamento apoiaba as ribeiras
nun pedazo de min que saia p’ra fóra.
Aínda fun subindo, de vagar,
a un muíño que abría os seis brazos no ar;
que hai pouco que os abría, pois, furtados ao vento,
xacían polo chan, pesados e xa quietos.
Era aquí a onde quería vir, ben o sabía
ao emprender a viaxe: lembranza doutros días.
Era iso o que viña buscar, esta mirada
onde pomos o sol, moi lento, toda a alma.
Querer tan ben a terra, meu Deus, ¿non é amarte
tamén un pouco a Ti? ¿Ou é como te escondes?
Non é con pensamentos con que quero entender
este pequeno mundo que acaba en Formentera,
e crece na mirada e ten xusto a medida
da mirada: estas antigas Pitiüsas
–a montañosa Eivisa percorrida no norte;
Es Freus onde se acenden os faros nos illotes;
erecto e diferente, ao seu xeito, Es Vedrà;
o mar noso tamén, o mar, sempre este mar;
e esta Formentera de graza indefiníbel,
máis mar que terra, dúas lagoas para a noite.
Retírase o pensamento inútil; é nos ollos
onde vivo, no silencio e nos ecos profundos.
Atópome a min mesmo, estou onde quería,
xunto ao muíño, con distancias en torno amigas,
e non podo escoller unhas poucas palabras
por iso falo tanto –p’ra dicir o meu mundo,
a miña soedade coa mesma compañeira,
a miña interior e aberta Formentera.

Declarat amb el vent (1962)

The other island

I came by the roads of this world of mine fractured
in islands. Formentera… Once more a different
taste. I will tell my steps – I don’t know how to find the formula –
simply, in a certain order or disorder.
The sky here is very big, and broadens with twilight
endlessly. I was coming from the dunes
beside the sea; from the quiet pools; from the junipers,
fig trees, and the whole company of plants;
from the scattered folk; from the rocky fields and terraces
edged with walls: from a chunk of Formentera.
There was brine, sandstone and, bordering the roads,
the eyebrow of some pinewoods. An old windmill was turning…
I was alone in the village. The houses huddled close
on the smooth rock, along the empty esplanade. And there,
between the fields and the village, I could see the church in shadow,
higher up, whence a sonorous prayer was rising;
and I saw the summer’s stubble fields, paths, trees.
If the twilight was dying, the moon was drawing nearer.
A vast enchantment was laying its borders
on some part of me that was emerging.
I went on walking, slowly, climbing
towards a windmill opening its arms in space;
that had opened them not long ago, since, stolen from the wind,
they now lay on the ground, heavy now and still.
It was here I had wanted to come, this I knew
when I began my journey; a memory of other days.
And it was this I had come to search for, this gaze
in which we place our entire soul, so lonely, and so slow, and long.
Loving the earth so much, my God, is this not to love
You too a little? Or is this how you hide Yourself?
It is not through thoughts, however, that I want to understand
all this small world that ends in Formentera,
and grows within my gaze and has the exact size
of this gaze: these ancient Pine Islands –
mountainous Eivissa stretched out to the north;
es Freus where now the lighthouses are twinkling on the shoals;
upright and different, with its ridge, es Vedrà;
the sea that is also ours, the sea, always the sea;
and this Formentera with its indefinable grace,
more sea than land, with two pools where the day falls.
The useless thought draws back, it’s in my eyes
that I live, it’s in the silence and in the deep, heavy echoes.
I find myself, I’m there where I wanted to be,
beside the mill with such friendly distances all around,
and I know I’ll not be able to choose those few words –
that’s why I talk so much – with which I could say my world,
my ever accompanied solitude,
my inner and my open Formentera.

Declarat amb el vent (1962)

Yo soñaba un largo camino…

yo soñaba un largo camino

Yo soñaba un largo camino,
como un triste, largo camino de cuento.
Caminos de niño no tienen fin.
Avanzar por ellos era como huir.

Todos los cuentos eran tristes.
La madre ha muerto, partió el hijo…
Ahora doy pasos en la arena.
El largo rastro pesa en la espalda.

¡Oh bosque hondo y húmedo ribazo!
Pronto cambiaba el paisaje.
Lo que quería, se me deshace,
encontraba los impedimentos del mundo.

Amor que fuera está del camino.
Mano que, vacía, se ha de cerrar,
que ha de apretar lo que no desea.
No es nada alegre lo que uno sueña.

No era sino un rumor
de abejas, una desazón que canta…
El camino se pierde en el dolor
y es su color el de la atardecida.

No falta una rara belleza.
¿Cerrar no te quietes, verdad, vieja mirada,
medio cansancio, medio avidez?
¿Querría el deseo una nueva presa?

¡Veo tan grande, tan pequeño el botín,
si en una revuelta me giro hacia atrás!
Más no tendrás de lo que has tenido.
Caminos de hombres son breve camino.

Declarat amb el vent (1962)

Je rêvais à un long chemin…

Je rêvais à un long chemin,
comme un triste, long chemin de conte.
Chemins d’enfant qui n’ont pas de fin.
Y avancer était comme fuir.

Tous les contes étaient tristes.
La mère meurt, le fils s’en va…
Maintenant je dessine des pas sur le sable.
Un lourd fardeau pèse sur mes épaules.

Oh limites humides et forêt profonde !
Très vite le paysage changeait.
Ce que je désirais s’éloigne de moi,
je trouvais les complications du monde.

Amour hors du chemin.
Main vide doit se fermer
au lieu de serrer ce qu’elle ne voulait pas.
Il n’y a guère de joie dans ce que l’on rêve.

Ce n’était qu’un bourdonnement
d’abeilles, une angoisse qui chante…
Le chemin se perd dans la douleur
et sa couleur est couleur de crépuscule.

Il n’y manque pas une rare beauté.
Tu ne veux pas te clore, n’est-ce-pas,
vieux regard mi-fatigué, mi-avide ?
Le désir ne voudrait-il pas une nouvelle prise ?

Il est grand et petit à la fois le butin,
si d’un seul coup, je me tourne vers l’arrière !
Tu ne trouveras qu’une fin ici.
Les chemins des hommes sont des chemins très courts.

Declarat amb el vent (1962)