Adiantados, case soltos da antiga cidade
presente en tristes luces e manchas que gabean
cara a orde e loucura das estrelas,
masa de sombra grávida sobre os barrios do mar,
colgados rocha e muros
sobre o negro mar que teima con profundos rumores.

Foi construída forte contra os homes,
vella muralla sobre máis remotas murallas
e a súa dureza aínda resiste
así mesmo o asalto do tempo.

Bastión senlleiro baixo o gran regalo dos días,
alta proa que intima coa noite desolada,
compañeira das cousas que duran e a rodean:
veiga que contra os outeiros se esforza,
porto, refuxio final de ásperas distancias,
e illotes combatidos mar adentro invencíbeis.

Seica só podes contemplar
longos e lentos movementos de acordo coa túa duración:
pobo que se espesa no abrazo estreito,
hai séculos prendido á ásperas rochas,
gardándose con cal e, arriba, vellos perpiaños,
tendido logo entre muralla e beira,
máis confiado, con signos diferentes,
con anos inacabábeis de perigo
–muro inútil contra os outros perigos de peste ou fame,
excesivo entremedias da paz e da soa proeza
de vivir cada día e morrer,
estorbo para as mentes que o progreso exaltaba,
rendíbel monumento p’ra os ollos cansos dos turistas.

Oh muro, irmán do vento contra os colgallos follentos
e as túas arestas afiadas,
irmán dos séculos de barcos
no inicio e fin de longos camiños que se perden,
dos faros que entre a tebra chegan con ollos rápidos
tamén da miña alma, curuxa nas almeas,
que contigo se sente esperta, soa e antiga.

Como coa luz de abril un día xove
de anhelos graves, cálidas tristezas,
nocturno coma ti, adulto co teu peso,
consciente dunhas forzas poderosas,
feble no medio delas,
mais participante da súa complexidade,
como o angueiro de po que voa na ventada.

Resistente baluarte, pero tampouco eterno,
ti me asomas a tódalas cousas preferidas
e ao tempo en que non sabemos se amar ou odiar.
Só sabemos que iso preferido por nós
tamén é o lugar do mal que máis nos fai sufrir.
Nel bate o noso sangue e desfalece
e nas mortes dos nosos amores
vemos a morte toda:
como acaban as follas, a árbore ha acabar.
Existirá o futuro
mentres exista no desexo,
co noso desexo acurtándose.
Se foxe amor, o pensamento queda;
pero, ¿que poderá ser esta escuma
sen as ondeantes forzas profundas,
o corpo todo das nosas paixóns?
Só queda a vida fluente, e non é mentira
que ha de poder vivir sen min.

Desde aquí, bastión con tanta vida ao teu redor,
soberbia e non de todo ineficaz
peza dun drama insigne, fondo e inextricábel,
desde aquí sentímonos máis unidos,
en pensativo isolamento,
aos que refixeron un trozo de natureza,
breve imaxe dun mundo máis extenso:
aos que o deixaron, detido un instante,
no nosa amor inicial,
aos que nos han traer inquedanza e traballo.
Non foron só os anos áureos
os da nosa mocidade,
Pois novos haberá e, de certo, máis claros,
p’ra cada peito xuvenil;
e desde esta noite e a túa sombra amiga
vou meditar na angustia e no milagre,
nos esquecementos e sucesivos propósitos
de cada nova primavera.

Traducido por Xavier Rodríguez Baixeras

Viña polos camiños deste meu mundo roto
en illas. Formentera … De novo un gosto
distinto. Direi os meus pasos –non sei topar coa fórmula–
sinxelamente, en certa orde ou ben desorde.
O ceo aquí é moi grande, e alóngase o crepúsculo
interminabelmente. Viña das dunas
beira do mar; dos quietos estanques; das sabinas,
das figueiras e toda vexetal compañía;
da espallada xente; dos campos de rocha e leiras
pechadas con paredes: de algo de Formentera.
Había sal mariña e, seguindo os camiños,
a cella duns piñeiros. E xiraba un muiño…
Eu quedei só, na vila. Achéganse unhas casas
por sobre a pedra lisa, na deserta explanada.
E alí, entre campo e pobo, vía a igrexa na sombra,
máis alta, de onde viña unha oración sonora;
e vía o restrollar do verán, v’reas, árbores.
Se morría o crepúsculo, a lúa aproximábase.
Un vasto encantamento apoiaba as ribeiras
nun pedazo de min que saia p’ra fóra.
Aínda fun subindo, de vagar,
a un muíño que abría os seis brazos no ar;
que hai pouco que os abría, pois, furtados ao vento,
xacían polo chan, pesados e xa quietos.
Era aquí a onde quería vir, ben o sabía
ao emprender a viaxe: lembranza doutros días.
Era iso o que viña buscar, esta mirada
onde pomos o sol, moi lento, toda a alma.
Querer tan ben a terra, meu Deus, ¿non é amarte
tamén un pouco a Ti? ¿Ou é como te escondes?
Non é con pensamentos con que quero entender
este pequeno mundo que acaba en Formentera,
e crece na mirada e ten xusto a medida
da mirada: estas antigas Pitiüsas
–a montañosa Eivisa percorrida no norte;
Es Freus onde se acenden os faros nos illotes;
erecto e diferente, ao seu xeito, Es Vedrà;
o mar noso tamén, o mar, sempre este mar;
e esta Formentera de graza indefiníbel,
máis mar que terra, dúas lagoas para a noite.
Retírase o pensamento inútil; é nos ollos
onde vivo, no silencio e nos ecos profundos.
Atópome a min mesmo, estou onde quería,
xunto ao muíño, con distancias en torno amigas,
e non podo escoller unhas poucas palabras
por iso falo tanto –p’ra dicir o meu mundo,
a miña soedade coa mesma compañeira,
a miña interior e aberta Formentera.

Traducido por Xavier Rodríguez Baixeras

Soñaba cun longo camiño,
cal triste camiño de conto.
Camiños da nenez sen fin.
Era avanzar como fuxir.

Tódolos contos eran tristes.
A nai morre, o neno parte…
Agora dou pasos na area.
O gran rastro nas costas pesa.

¡Oh cómaro e bosque profundo!
Axiña a paisaxe mudaba.
O que quería se me esvae,
topaba cos freos do mundo.

Amor que esta fora da vía.
Man que, baleira, hei de pechar,
que apertara o que non quería.
Non ten ledicia o que se soña.

Era tan só como un rumor
de abellas, canción de inquietude…
O camiño vaise na dor
e é de tarde a súa cor.

Non falta unha rara beleza.
¿Non queres pecharte, mirada,
medio cansazo e avidez?
¿Quere o desexo nova presa?

¡Grande e míudo vexo o botín
se nunha revolta me viro!
Non has de ter mai s que ata aquí.
O home ten breve camiño.

Traducido por Xavier Rodríguez Baixeras