La miranda

Canción pensativa

De mis dolores, unos pocos son míos
y los atros de la humanidad.
Por algunos sueños que he tenido
sé, así mismo, que he amado.
Como pájaro caído del cielo,
entre las olas, medio ahogado…
Todavía en el aire y en la luz
un ala se alza sobre el mar.
¿Conocerá alguno que he vivido
por el viento recluido bajo mi canto?
Por los terrores que en mí han nacido,
¿se podría decir que he sido cobarde?
Y por un gozo vago y oculto,
¿he consentida en ser mandado?
Ya no sé si soy yo mismo
o esta gente y estos viejos campos.
En este hablar que avivo
no sé lo que he dicho que ya ha pasado.
Una cosa es lo que yo creo
y otra lo que me ha de llegar.
Cuando de veras venga la muerte
será mi única verdad.

La miranda

Chanson pensive

De mes douleurs, quelques-unes sont à moi
et les autres à l’humanité.
Grâce à quelques rêves que j’ai faits,
je sais bien que j’ai aimé.
Comme un oiseau tombé du ciel
dans les vagues, à moitié noyé…
Dans l’air, encore en pleine lumière
une aile s’ouvre sur la mer.
Quelqu’un saura-t-il que j’ai vécu
grâce au vent enfermé dans ma chanson ?
À cause des terreurs, qui sont nées en moi,
pourra-t-on dire que j’étais lâche
et que par une joie vague et cachée
j’ai consenti à être envahi ?
Je ne sais si je suis moi-même
ou ces personnes, ou ces vieux champs.
Dans cette langue que j’utilise
je ne sais ce que j’y dis qui est déjà enfui.
Une chose est ce que je crois
et une autre ce qui doit m’arriver.
Quand pour de bon viendra la mort
elle sera ma seule vérité.

La miranda

Canción pensativa

Das miñas dores, hainas miñas
e outras que son da humanidade.
Por algúns soños que vivín
así tamén eu sei que amei.
Como un paxaro que do ceo
caeu no mar, case afogou…
Aínda ao aire e para a luz
ergue unha ala sobre o mar.
¿Saberá alguén que eu vivín
no vento oculto no meu canto?
Polo terror nacido en min,
¿que fun cobarde han de dicir?
¿E por un gozo vago, oculto,
que consentín ser enviado?
Eu non sei se son mesmo eu,
esta xente, ou os vellos campos.
Nesta fala que eu removo
non sei que digo que pasou.
Unha cousa é o que eu creo
e outra a que me ha de chegar.
Cando de veras veña a morte
será a miña soa verdá.

La miranda

Pensive song

Among my griefs, a few are mine alone,
and the others are humanity’s.
Through certain dreams that I have had
this is how I know that I have loved.
Just like a bird, fallen out of the sky
into the waves, half drowned…
one wing still flutters above the sea.
Will anyone know that I have lived
through the wind clasped beneath my song?
Because of terrors risen up in me,
will it be said that I have been a coward?
And through a vague and hidden joy
that I’ve agreed to do the will of others?
No longer do I know if I’m myself
or else these folk, these ancient fields.
For in this speech that I keep digging over
I don’t know what it is I say that’s happened.
What I myself believe is one thing
and what is still to come’s another.
And when death comes to me at last
it will be the only truth that I hold fast.

La miranda